Lief, ik bouw een plekje om te wonen
Een huisje met een kersengaard erbij
Al wat je ziet dat is gemaakt van woorden
Helemaal voor ons voor jou en mij

Een huis van witte pleister met een schoorsteen
En hele oude bomen langs een pad
Kastanjebomen van antieke woorden
Van knoesten en van nerven in het blad

We aten zelfs woorden bij ’t fornuis
Melk en honing en een parelhoen
Ik zou hem voor je op een bordje schrijven
Knapperig dampend op een bed van groen

Zelfs het weer kon ik dan voor ons schrijven
Dan wandelden we door de kersengaard
En de hete zon deed alles schroeien
Het zweet dat prikte in je stoppelbaard

Dan schreef ik grote, koele druppels regen
Die putjes plensden in het droge zand
En in die bui met klamme lucht en onweer
Renden wij naar huis door ’t akkerland

En binnen stond ons bed met koele lakens
Daar zou ik jou omhelzen klam en teer
Ons haar in natte slierten, warme kussen
En buiten ging de donderbui tekeer

Lief, ik zou het noodweer laten razen
De regen laten tikken op de ruit
Totdat wij zacht en warm zouden slapen
Dan schreef ik je m’n slaap en de regen uit