Er hangt een vraag rond in de kamer.
Maar die vraag wordt niet gesteld.
Er wordt alleen gedacht.
En er wordt ook niets verteld.

De kamer is gevuld met adem.
Adem van ons twee.
Adem, adem van ons twee.

De kamer is gevuld met adem.
Maar alles wordt nu weggezogen.
Met de spanning mee.

Er hangt een stilte in de kamer.
Als een stilte voor de storm.
Bij elke zucht krijgt die gedachte nog meer vorm.

Het is een hels lawaai zonder geluid.
Een hels lawaai, de stilte oorverdovend luid.

De kamer is gevuld met adem.
Adem, adem van ons twee.
Maar alles wordt nu weggezogen.
Met de spanning mee.