Het liedje uit mijn allervroegste jaren
is nog niet helemaal in mij vergaan.
En ik durf u met de hand op het hart verklaren:
zo af en toe dan denk ik er weer aan.
Dan zie ik weer de juffrouw uit het klasje,
de juffrouw die ik mateloos heb vereerd,
die ons als kleuters hielp bij ieder plasje
en die ons het onzevader heeft geleerd.

Die dag dat ik van de kleuterschool moest scheiden
toen weende ik ontzettend lang en hard.
Gelukkig, Vader Tijd had medelijden
en heelde reeds na één dag alle smart.
De grote school viel beurtelings mee en tegen,
ik kwam er al met al vrij goed doorheen.
Ik heb voor vlijt weleens een tien gekregen
en voor gedrag een enkele keer een één.

Maar ook het liedje uit mijn vlegeljaren
is ergens in me steeds nog actueel.
Toen had ik nog een hoofd vol wilde haren
en soms was zo fijn sentimenteel.
En nou sta ik dan in het volle leven
met haast genoeg maatschappelijk fatsoen.
Ik heb dit liedje domweg opgeschreven,
omdat ik dacht: 'Kom, laat ik het maar doen.'