Wij hadden in onze klas
een kundig onderwijzer,
die behalve hard als ijzer
ook zeer kunstminnend was.
Hij kweelde ons, als het zangles was, zijn lievelingsliedje voor.
En als het effe lijen kon, herhaalden wij in koor:

Tomtariëte tomtapie, tappie tappie rouge.
Tomtariëte tomtapie, tappie tappie crie.

En na een hele tijd
op school te zijn gebleven,
vervolgden wij ons leven,
van boek en schrift bevrijd.
Was iemand uit de vriendenkring door minnepijn bezeerd,
herhaalden wij het lied ons door de meester eens geleerd:

Tomtariëte tomtapie, tappie tappie rouge.
Tomtariëte tomtapie, tappie tappie crie.

En zo ging het leven door,
voor de een zowel als de ander,
maar we bleven bij elkander
tot steun van het mannenkoor.
Op elke maandagavond werd er flink gerepeteerd
en waar het ook maar kon, werd onze kunst gedemonstreerd:

Tomtariëte tomtapie, tappie tappie rouge.
Tomtariëte tomtapie, tappie tappie crie.

Om het even wat we doen -
hetzij werken, slapen, eten -
we zullen het niet vergeten,
dat schone lied van toen.
Ik zing het als herinnering aan lang vervlogen tijd.
Een vingerhoedje weemoed naast een emmer vol jolijt:

Tomtariëte tomtapie, tappie tappie rouge.
Tomtariëte tomtapie, tappie tappie crie.