Opa voerman sjokte met zijn paard en wagen
van de morgen tot de avond langs de baan.
Meestal maakte bij behoorlijk lange dagen
in de zogeheten strijd om het bestaan.
Voor betrekkelijk een schamel aantal centen
ging hij onverdroten dwars door alles heen,
zeer ervaren en vertrouwd met zelfs de wildste elementen.
Maar de kleinzoon van de voerman rijdt geen wagen met een paard.
De moderne dertigtonner past veel beter bij zijn aard
in een wereld die van asfalt is en steen.

Opa voerman had beslist zijn eigen zorgen
en bij tijd zijn eigen tegenslag daarnaast,
maar toch ook de frisse adem van de morgen
en hij had nog nooit gehoord van stress of haast.
In de talrijke cafeetjes langs de route
was men ongereserveerd op hem gesteld.
En geen waard, laat staan waardin, die hem niet hartelijk begroette.
Maar de kleinzoon van de voerman met zijn afgeladen truck
moet ik-weet-niet-hoeveel kilometers rijden aan één stuk,
voortgedreven door het dogma: tijd is geld.

Opa voerman had een hard en sober leven,
maar het was hem alleszins de moeite waard.
Zon of regen, kou of hitte, om het even
bleef hij rijden met zijn wagen en zijn paard.
Hij bezag hoe goed de aarde is geschapen,
hij genoot van elk seizoen in de natuur.
En het paard liep heus wel door, terwijl het baasje zat te slapen.
Maar de kleinzoon van de voerman heeft de ruimte en de macht,
maakt vaak eindeloze reizen door het donkerst van de nacht
met het hoofd slechts bij de weg en bij het stuur.