Als je me ziet lopen, nou, dan weet je het meteen:
o, daar heb je er weer een.
Ik struikel over alles, over de kleinste stenen,
ik struikel over mijn eigen benen,
ik val me dagelijks dikke builen,
om een kleinigheid kan ik al huilen.
En als ik bij een vriendje thuis kom,
gooi ik prompt een vaasje om
of een dure lamp, per ongeluk.
En zo maak ik heel veel stuk.

Ik ben een zenuwlijer, ze-zenuwpees.
Ik knipper heel vlug met mijn ogen.
Ze noemen me wel Gekke Kees,
maar ik ben niet gek, maar wel een zenuwlijer, zenuwpees.

Als je me hoort praten, nou, dan hoor je het meteen:
o, daar heb je er weer een.
Ik stotter, struikel struikel over mijn eigen woorden,
ik wil het liefst mijn stem hier niet meer horen,
ik wil me in een warm diep hol verschuilen
om eens lekker lekker uit te huilen.
En als ik bij een vriendje thuis kom,
gooi ik prompt een vaasje om
of een dure lamp, per ongeluk.
En zo maak ik heel wat stuk.

Ik ben een zenuwlijer, ze-zenuwpees.
Ik knipper heel vlug met mijn ogen.
Ze noemen me wel Gekke Kees,
maar ik ben niet gek, maar wel een zenuwlijer, zenuwpees.