Vanillesmaak komt uit een flesje,
bananensmaak komt uit een doos.
Er is pepermuntextract
en een mengsel smaakt exact
naar yoghurt en framboos.

Tomatensmaak komt uit een tube,
dat is voor de huzarensla.
Een beetje poeder en je weet
welke chips je ook weer eet:
naturel of paprika.

Maar waar zijn de smaken die smaken naar meer,
zoals draadjesvlees smaakte naar zondag?
Ik denk aan mijn oma bij een hap boerenkool
en bij zurige melk aan de pauze op school.
Nu wordt je genept, keer op keer,
door allerlei namaaksmaakdingen.
En je tong komt te kort,
tot het niet veel meer wordt
dan een lap vol herinneringen.

Kippensmaak komt uit een buisje,
melksmaak uit chocola,
maar hoe het groentesoepje smaakt
dat je moeder heeft gemaakt,
doet niemand haar ooit na.

Die oude smaken gaan verdwijnen.
Niet imiteerbaar, dus taboe.
Over honderd jaar bestaat
er alleen maar surrogaat
en hoor je af en toe:

ja, waar zijn die smaken die smaken naar meer,
zoals barbecue smaakt naar vakantie?
Wat smaakt meer naar voetbal dan een broodje kroket?
En thee met beschuit smaakt naar schoolziek in bed.
En denk eens aan die eerste keer
dat je vers brood hebt gegeten.
Toen je klein was zo’n hap
dikke klonterige pap,
het is een smaak die je nooit meer zal vergeten.