Ik was altijd de kleinste van de klas.
Het voordeel was, als kleinste van de klas,
dat ik altijd vooraan mocht staan,
bij gymnastiek het eerste kwam,
daar kon ik alles van,
en als ik met de tram naar tante Nel moest gaan
een kinderkaartje nam.
Maar dan was er nog zo’n kleine in de klas,
alleen het nare was dat het een jongen was
die daar altijd mee werd gepest.
Geen meisje dat met hem wou gaan,
je zou wel gek zijn, want de rest
vond dat dat gek zou staan.

Ik was altijd de langste van de klas.
Het voordeel was, als langste van de klas,
dat ik ver achteraan mocht staan,
bij gymnastiek het laatste kwam,
ik kon er toch niets van,
en als ik naar de film voor achttien jaar wou gaan
er altijd wel in kwam.
Maar dan was er nog zo’n lange in de klas,
alleen het nadeel was dat dat een meisje was
dat daar altijd mee werd gepest.
Geen jongen die met haar wou gaan,
je moest wel gek zijn, want de rest
vond dat dat gek zou staan.

Ik zag laatste oude mensen van de klas.
Het gekke was: die langste van de klas,
dat grote-eind-twee-meter-meid,
te lang dat ze haar bank in zou,
die heeft toch met dat ukkie van haar man gevrijd.
En nou zijn ze getrouwd,
dus ik denk: ze troosten nou elkaar.
Want als je verder denkt, dan is het tenslotte raar
dat een meisje nooit eens lang mag zijn.
Zijn jongens soms jaloers op haar?
Al is haar jongen kort en klein,
ze horen bij elkaar.