Mijn lieve God, hoe is het mogelijk
dat ik je hier ontmoet?
Ik dacht dat ik je nimmer weer zou zien.
Ik dacht ik weet niet wat ik dacht,
maar ik denk nu wat is dat goed,
meesterlijk en aardig bovendien.
En ik ben blij dat ik je niet vergeten ben,
dat ik nog zoveel kleine dingen van je ken,
en dat ik steeds kan blijven dromen
dat het toch zover zou komen,
ben ik blij dat ik je niet vergeten ben.
Het is nu zeven jaar geleden
en een half jaar voorbij,
dat is verdomd een hele tijd.
We waren jonger
en ik hield niet meer van jou dan jij van mij,
we scheidden, maar ik raakte je niet kwijt.
Je vraagt of ik na al die jaren
je onmiddellijk heb herkend
of ik soms nog wel eens aan je heb gedacht.
Wat dacht je dan - dat je een ander bent geworden,
dan je bent geweest in die tijd?
Natuurlijk zijn we beiden onze eigen weg gegaan,
met anderen in ons hart en in ons huis.
Maar nu ik je weer gevonden heb
laat ik je niet meer gaan!
We leven samen uit en samen thuis.