Niet ver hier vandaan is een straatje zo klein,
't eigenlijk niet meer dan een steeg.
Toch mag ik zo graag in dat straatje daar zijn,
al is het er nu stil en leeg.
Ik ben in dat steegje geboren,
als vrucht van een liefde zo teer.
Ach kon ik mij ouders nog horen,
hun dankbee van toen aan den heer.
Mijn moeder keek mij in m'n ogen,
ze huilde van vreugde en bad.
Toen knikte mijn vader bewogen,
en lispelde zachtjes 't is een schat.

De huizen zijn oud, worden niet meer bewoond,
't is afbraak zoals men beweert.
Maar ik hou van het steegje ook al is het onttroond,
want het heeft mij het leven geleerd.
Ik ben in dat steegje getogen,
daar groeide ik op tot een man.
Oh er zijn vele jaren vervlogen,
die ik niet uit mijn geest bannen kan.
Daar heb ik mijn schooltijd gesleten,
ik kende er vreugd maar ook verdriet.
Ik ben veel uit mijn jeugdzijn vergeten,
Maar 't steegje zo klein echter niet.

Ik ken elke steen en ik weet ieder huis,
het steegje beheerst vaak mijn geest.
Soms loop ik erdoor en dan voel ik me thuis,
precies zoals 't eens is geweest.
Ik heb in dat steegje gestreden,
met ziekte, met zorgen en smart.
Ik heb er gevloekt, maar ook gebeden,
ik vond er de vrouw van mijn hart.
Van daar bracht ik mijn moeder ter aarde,
toen zij veel te vroeg mij ontviel.
Al heeft het voor een ander geen waarde,
dat steegje is een stuk van mij ziel.