Het meisje aan de balie heette Lente
Zo zag ze er ook uit, zo zag er ook uit
Een Nederlands accent, iemand zei Drenthe
Maar ik dacht aan haar naam, die paste bij haar huid
En meer nog bij haar glimlach, warm als een dag in mei
‘K zag zelden zoveel heren zo geduldig in een rij
Wachten op een ogenblikje lente
Al was de zomer onherroepelijk voorbij
Voorbij, voorbij
Zo vond ik eind september toch nog lente 
Al was de hemel grijs, al was de hemel grijs
Ze heerste over caravans en tenten
Met engelengeduld, op een camping bij Parijs
En ik dacht wie was de helderziende die haar voornaam koos
Je moet er lef voor hebben, maar het was wel in de roos
Ik was dankbaar voor die paar minuten lente
Al kwam de herfst met rasse schreden dichterbij
Dichterbij, dichterbij
Ik ben niet lang gebleven
Moest nog zoveel dingen doen
Zij ging waarschijnlijk ook naar huis, aan ’t eind van het seizoen
Maar nu had ik graag een ogenblikje lente
Want de winters die gaan niet meer echt voorbij
Voor mij, voor mij