Natuurlijk is het ergens oorlog
kanonnen maken geen muziek
en vrede is er zo hard nodig
een paradijs bestaat er niet
aan geld kleeft er toch steeds een geurtje
maar wie het heeft die ruikt het niet
bloemen vertrappen dat gebeurt soms
maar een vriend zien huilen kan ik niet

Natuurlijk zijn er kwade dagen 
en aan het eind wacht ons de dood
ons lichaam blijft ons steeds verbazen
we leven nog dus er is hoop
natuurlijk ontrouw wordt gewoonte
liefde in vele bedden ziek
we kunnen elkaars geluk vermoorden
maar een vriend zien huilen kan ik niet

En al die steden die vermoeid zijn
door kinderen van wel vijftig jaar
al onze liefdes hebben tandpijn
iemand die helpt vergeet het maar
de tijd blijft altijd ongenaakbaar
je kan verdrinken in verdriet
er is de waarheid die ons spaart maar 
een vriend zien huilen kan ik niet

Natuurlijk zijn we nog integer
zonder het lef om jood te zijn
zelfs elegant zijn als een neger
kunnen we niet we zijn zo klein
en al die mensen onze broeders 
zo zou het eigenlijk moeten zijn
de werkelijkheid ze is zo droevig
iemand zien huilen dat doet pijn

Tekst & Muziek : Jacques Brel
Vertaling : Johan Verminnen