Het was zo’n klassenavondfeest.
Ik was daar vaker al geweest,
toen was het klote.
Maar dit keer was er kleine Nel!
Die zit nieuw in de parallel.
Ze komt uit Sloten.

Ik heb haar keurig thuisgebracht.
Nu loop ik langzaam door de nacht
en fluit dat wijsje,
waarop ik danste bij die plaat.
De leraar vond het al te laat:
ik met dat meisje.

Wat een feestje, wat een feestje,
wat een feestje was dat!
Alleen door jou werd dat feestje pas wat,
lieve schat.

Ik had het heel mooi voor elkaar,
want toen ze wegging, vroeg ik haar:
‘Zal ik je brengen?’
Al wist ik verder ook niet goed
waar je dan over praten moet.
Da’s juist het enge.

We liepen zwijgend verder voort:
ieder apart, zoals dat hoort,
en toch wel samen.
Maar ik had mijn arm, zoals dat gaat,
half om haar schouder in haar straat
toen wij daar kwamen.

Wat een feestje, wat een feestje,
wat een feestje was dat!
Alleen door jou werd dat feestje pas wat,
lieve schat.

We stonden zo dus bij haar deur
en zij wou zonder veel gezeur
gewoon naar binnen.
Ik dacht nog: ‘Hoe leg ik het aan?
Ik heb nooit zoiets gedaan.
Hoe te beginnen?’

Ik dacht nog: ‘Man, hou je fatsoen!’
Maar toen gaf zij opeens die zoen,
zo’n onverwachte.
Dat vond ik zoiets vreselijk geks!
Ik zag er stom uit, zo perplex.
En zij? Ze lachte.

Wat een feestje, wat een feestje,
wat een feestje was dat!
Alleen door jou werd dat feestje pas wat,
lieve schat.

Ze trok meteen weer haar gezicht
op ‘heel gewoon’, sloeg die deur dicht.
Ik stond te trillen…
Daar stond ik, buiten en alleen.
Ik wist niet hoe of wat, waarheen,
al zou ik willen.

Ik heb haar keurig thuisgebracht.
Nu loop ik langzaam door de nacht
en fluit dat wijsje,
waarop ik danste bij die plaat.
De leraar vond het al te laat:
ik met dat meisje.