Nooit heb ik liefde of aandacht gekregen,
ik werd een moeilijk opvoedbaar figuur.
Toen ging ik ook nog eens diefstallen plegen,
ja, en dan stink je erin op den duur.
Vlak bij het station moet ik gratis logeren,
Lloyd-hotel heet het. Een deftige naam
voor een verblijf om je mores te leren.
Stevige tralies achter je raam.

En elke dag kijk ik naar de treinen,
want als ik vrijkom dan weet ik het wel:
dan zal ook ik in de verte verdwijnen,
eindeloos ver van het Lloyd-hotel.

Ik denk aan de mensen die mee mogen rijden:
sombere huizen trekken voorbij,
dan zien ze sloten en wolken en weiden.
Daar is de ruimte, daar is het zo vrij.
Misschien dat een jongen die hier heeft gezeten
achter een ruit staat, daarginds in de trein
en naar ons wuift. Je kunt het niet weten,
je ziet het allemaal net iets te klein.

En elke dag kijk ik naar de treinen,
want als ik vrijkom dan weet ik het wel:
dan zal ook ik in de verte verdwijnen,
eindeloos ver van het Lloyd-hotel.

Als ik weer vrijkom, dan zal ik gaan reizen.
Op het station zal een man die daar staat
dan wel zo goed zijn een trein aan te wijzen,
die inderdaad langs het Lloyd-hotel gaat.
In mijn gedachten zal ik dan zeggen:
‘Dag kameraden, hou je maar stoer!’
Dan zal ik reizen langs gras en langs heggen
en waar het heengaat, hindert geen moer.

En elke dag kijk ik naar de treinen,
want als ik vrijkom dan weet ik het wel:
dan zal ook ik in de verte verdwijnen,
eindeloos ver van het Lloyd-hotel.