Stil glijdt zijn scheepje tussen de grienden en het riet	
Als iedereen slapen gaat, slaapt hij de visser nog niet
Hij werpt zijn netten, hij neuriet een vrolijke wijs
Hij voelt zich als een koning hier, hier is ’t een paradijs

In de maneschijn dansen golfjes klein
Op de stromen gaan en komen
’t Windje ruist zo zacht, tovert sprookjespracht
In het Biesboschland bij nacht

Zo volgt zijn scheepje langzaam de loop van het tij
Tussen al die gorzen door, ruikend naar slib naar klei
Hij proeft de stilte en dichtbij springt kwakend een eend
Ginds krijst weer een reiger luid, dat is voor hem niet vreemd

In de maneschijn dansen golfjes klein
Op de stromen gaan en komen
’t Windje ruist zo zacht, tovert sprookjespracht
In het Biesboschland bij nacht

Als hij gaat rusten, verscholen in dat riet
Dan zingen rond hem heen vogeltjes weer hun lied
Stil onder zijn huifje daar droomt hij van vrouw, van kind
Die hij, de Biesboschman, daar in stilte bemind

In de maneschijn dansen golfjes klein
Op de stromen gaan en komen
’t Windje ruist zo zacht, tovert sprookjespracht
In het Biesboschland bij nacht

En als hij weer thuis vaart, ziet hij zijn huiseke al staan
Hij zwaait tegen zijn kindekens die hem weer tegen gaan
Blij lacht de visser en zacht streelt zijn eeltige hand
Hij vertelt aan zijn kleuterkes over zijn Biesboschland

In de maneschijn dansen golfjes klein
Op de stromen gaan en komen
’t Windje ruist zo zacht, tovert sprookjespracht
In het Biesboschland bij nacht