Moeder kijkt bezorgd naar zoon.
Wat moet je nog zo laat op straat?
Zeur niet moeder, laat me maar,
ga maar slapen
want het wordt wel laat.
Wat wordt hij groot
die zoon van haar,
z’n spijkerbroek zit veel te krap.
Maar ze geeft toe dat ‘t hem staat,
en ze is trots. Wat is hij knap.
 
Peter, Peter
Vondelpark-Peter
gaat op pad.
Peter, Peter
Vondelpark-Peter
zoekt tot dat
in het duister van de nacht
de liefde even naar hem lacht.
Hé Peter, Peter.
 
Moeder kijkt bezorgd naar zoon.
Wat gaat er in die jongen om?
Ze vraagt niet veel en laat hem maar,
maar denkt toch
af en toe wel eens waarom?
‘Oh waarom groeien wij zo uit elkaar,
doe ik het fout, ligt het aan mij?’
Maar hij zegt:
‘Mam, je bent een schat!’
En moeder is al lang weer blij
 
Peter, Peter
Vondelpark-Peter
gaat op pad.
Peter, Peter
Vondelpark-Peter
zoekt tot dat
in het duister van de nacht
de liefde even naar hem lacht.
Hé Peter, Peter.
 
Moeder wacht bezorgd op zoon.
Op tafel staat een boterham.
‘Peter jongen, ben je daar?’
‘Ja ik ben ‘t, ga maar slapen mam.’
Hij wordt zo groot
die zoon van haar,
en dat doet haar soms
zoveel verdriet.
Zij is zo bang voor Amsterdam.
Zijn wereld is de hare niet.
 
Peter, Peter
Vondelpark-Peter
gaat op pad.
Peter, Peter
Vondelpark-Peter
zoekt tot dat
in het duister van de nacht
de liefde even naar hem lacht.
Hé Peter, Peter.