Als klein meisje zat ze uren
met een schoolschrift op haar schoot,
en ze droomde van een zeeman
die haar meenam op z’n boot.
 
‘Drome-vrouwtjes,’ zei haar vader,
‘Haal die lach van je gezicht!’
Eerst het werk, dan de pleziertjes,
pak je schrift en doe je plicht.’
 
En dan ging ze aan haar huiswerk,
nam het schrift weer van haar schoot,
maar ze droomde van een zeeman
die haar meenam op z’n boot.
 
Ze werd zestien, kreeg verkering
met een slome klasgenoot,
maar ze droomde van een zeeman
die haar meenam op z’n boot.
 
‘Weet je, ’zei die jongen aardig,
‘Dat ik jou de leukste vind.’
Nou toen was het dus beklonken,
‘Drome-vrouwtje’ had een vrind.
 
En ze gaf hem wat hij wilde,
kleine meisjes worden groot,
maar ze droomde van een zeeman
die haar meenam op z’n boot.
 
Ze werd twintig, ze ging trouwen,
Vriendje werd nu echtgenoot,
maar ze droomde van een zeeman
die haar meenam op z’n boot.
 
‘Drome-vrouwtje’ kreeg een zoontje,
met een lach op het gezicht.
Man en kind om voor te zorgen
werd haar taak en mooie plicht.
 
En ze deed heel braaf haar huiswerk,
kookte pap en smeerde brood,
maar ze droomde van een zeeman
die haar meenam op z’n boot.
 
Ze is veertig en gescheiden,
en verdient nu zelf haar brood,
maar ze droomt nog van een zeeman
die haar meeneemt op z’n boot.
 
‘Weet je, moeder’, zegt haar jongen,
‘’wat ik zo fantastisch vind?
Dat jij je zo goed alleen redt!’
En dan knikt ze naar haar kind.
 
Maar ze grinnikt stil van binnen,
veertig jaar –een idioot-
droomt nog altijd van een zeeman
die haar meeneemt op z’n boot