Ik ben je naam vergeten
maar weet ‘t nog precies,
jij hebt twee moedervlekjes
ergens bij je lies.
Ik zal je weer terug zien,
onze wereld is zo klein,
maar zoals gisteravond
zo zal het nooit meer zijn.
Je hebt staalblauwe ogen,
bruin haar met iets van blond,
een schaduw op je wangen
een glimlach om je mond.
Je hebt heel mooie handen,
zo mooi – haast van een vrouw.
Ik kon er niets aan doen,
ik keek alleen nog maar naar jou.
Ik had de hele avond
alleen op jou gelet,
tot jij begon te praten:
‘Hé wil je ook een sigaret?’
Ik gaf je wat te drinken
en we proostten op de nacht.
Ik stond daar maar te denken
wat jij van mij dacht.
 
Een ritje in een taxi,
Nieuw-West een oude flat,
een veel te kleine kamer
en een heel smal bed.
Jij kwam het laatst ’t bed in,
kroop dicht tegen mij aan,
deed het laatste lampje uit,
liet me maar begaan.
Oh ik hoorde je diep zuchten
vroeg: ‘Heb je niet zo’n zin?’
Je schudde zacht van nee
en daarna sliep je in.
Maar ik lag uren wakker,
gewend nu aan ’t licht,
keek ik naar je kamer
naar je lijf en je gezicht.
Je zette haastig koffie,
in zo’n lelijk apparaat.
Je praatte korte zinnen:
‘Ik ben weer veel te laat.’
Ik raakte, voor we gingen,
jou heel even aan.
Twee volslagen vreemden.
‘Laten we maar gaan.’
 
Ik heb nog wat gezeten
in ’n slordig buurtcafé.
Na wat koppen koffie
voelde ik me weer oké,
maar ik weet nog dat ik dacht:
‘Is één en één wel twee?’