Ken jij dat land dat ligt gevangen
tussen buren tal en kant
tussen culturen zonder vast verband
waar twee verschillende volk'ren
tegen wil en dank in een keurslijf zijn gebrand
de ene noemt het België en de andere Belgique
als of eentje in 't ooit twee namen heeft
de tweespalt is duidelijk voor elke realist
die niet in verstarring leeft

ik ken zo'n land
maar het zal nooit het mijne zijn
ik ken zo'n land
maar het zal nooit het mijne zijn
ik ken zo'n land

ken het land van compensaties, politieke willekeur
van geschagger op grote schaal
waar wordt gebrast met miljarden van de kleine vlaamse man
voor waardeloos waals staal
ken jij het land van de twee maten, twee gewichten, twee gezichten
het recht is daar nog altijd op de dol
waar de vlaming al twee jaren moet smeken om z'n recht
op een wettige kleine vlaamse school

ik ken zo'n land
maar het zal nooit het mijne zijn
ik ken zo'n land
maar het zal nooit het mijne zijn
ik ken zo'n land

ken jij het land dat ligt te sterven, uitgezogen, uitgeput
een kadaver dat medelijden wekt
maar ik zal niet om je geven, van mij krijg je geen traan
je hebt teveel verrok in mij verwekt
'k zal ook niet dansen op jouw graf want jouw cynisme had ik nooit
een vlaming houdt altijd z'n gulle lach
hij kijkt naar de toekomst, naar de eerste ochtendzon
na de nacht komt een nieuwe dag

over een land
dat het mijne wel zal zijn
over een land
dat het mijne wel zal zijn
over een land
m'n vlaanderland
m'n vlaanderland