Ik heb een keer ontmoet met veertien dagen baard
En met een hoofd vol droeve groeven waar hij een glimlach in bewaard 
Een man van even zestig die zijn sores heeft gehad
En die nu alleen nog slentert op het smalle levenspad

Z’n pad voert naar de kroeg waar hij z’n vrienden kan ontmoeten
Maar het zijn eigenlijk geen vrienden, alleen maar mensen die hem groeten
Z’n gesprek is eigenlijk ook niet zo verbluffend of zo spits
Maar wie vreest voor ouder, vindt in hem een goede gids

 De man in het café die altijd kleine glaasjes drinkt
En zich gedeisd houdt tot hij merkt dat zijn budget aanzienlijk slinkt
Dan klimt hij op een stoel en roept: “Mijn hooggeëerd publiek
Ik lijk misschien een oude dronkaard maar ik ben van de muziek”

Hij schept lawaaiig adem en hij zingt iets van weleer
Zijn stem klinkt als een scheepshoorn maar wij horen dat niet meer
Wij houden van de oude man, misschien omdat we weten
Hij staat hier nou nog even, maar we zijn hem straks vergeten

Een ieder neemt de overlast als voorschot op de angst
De man gaat met de pet rond en bekijkt de goede vangst
Ik heb de man zien glimlachen veertien dagen baard
En met een hoofd vol droeve groeven waar hij een glimlach in bewaard

Hij weet waarschijnlijk heel precies wat in die hoofden leeft 
Maar dat zal hem een koude zorg zijn zo lang hij zijn drankje heeft
Voor de een heet het jenever, voor de ander heet het God
En sommigen willen beiden maar die gaan ook toch kapot