Nog even, nog even, we gaan het beleven
Dan zie ik na eeuwen mijn vrienden weer terug
Dan zijn die twee weken niet lang maar ze leken
een eeuwigheid die is dan achter de rug

Dan druk ik Bart mij op het hart
En groet ik Jan zo zoet ik kan
En we roepen: Maarten! Zet die bieren hier maar neer
We verhalen van het leven tot we lachen van het zweven
Nog even, mijn vrienden, dan zie ik jullie weer

Nog even, nog even, het loopt tegen negen
Straks komen drie prinsen weer naar het café
Dat worden poëten die menen te weten
Van de hoed en de rand van het wel en het wee

Dan zien wij scherp het groots ontwerp
Het pure schoon in het doodgewoon
Geef ons een uur en er is nergens rotzooi meer
Dan zijn toekomst en verleden een schitterend heden
Nog even, mijn vrienden, en zie ik jullie weer

Nog even, nog even, we gaan door waar we bleven
We kunnen verhalen weer aan elkaar kwijt
Over schoonheid van vrouwen, de mijne, de jouwe
En hoe liefde wint in die heerlijke strijd

Als Maarten dan zijn deuren sluit
En hij gooit er eindelijk iedereen uit
Behalve ons, wij krijgen er nog een of twee of meer
De glazen geheven op vriendschap voor het leven
Nog even, mijn vrienden, dan zie ik jullie weer

Dan zien we scherp het groots ontwerp
Het pure schoon in het doodgewoon
Geef ons een uur en er is nergens rotzooi meer
De glazen geheven op vriendschap voor het leven
Nog even, mijn vrienden, dan zie ik jullie weer
De glazen geheven op vriendschap voor het leven
Nog even, mijn vrienden, dan zie ik jullie weer