O, wat is er toch nu weer gebeurd, zeg!
Bij Monnikendam op de grote weg,
daar zijn we toch zo van geschrokken!
Daar reed Sinterklaas op zijn dooie gemak,
hij was net met Piet en de roe in de zak
uit Monnikendam vertrokken.

’t Ging allemaal goed, ’t was een kalme rit
en Sint dacht juist aan Pietertje Smit,
die jongen die altijd zo lui is.
En toen ging het waaien, dat was me een wind!
Nou ja, zei de Sint. Och kom, zei de Sint
ik denk dat het even een bui is.

Het paard van Sint Nicolaas zette zich schrap,
’t ging tegen de wind in, zo stap voor stap
en Piet zei: Boe, wat een weertje.
Toen kwam er een windvlaag, zo vreselijk wild,
de Sint werd gewoon van zijn paard af getild,
hij vloog door de lucht als een veertje.

Nu stond er daar (gelukkig maar zeg)
een telefoonpaal in de weg,
het was een hele hoge.
Maar als die paal er eens niet was geweest,
dan hadden we nu geen Sint-Nicolaasfeest,
dan was hij weggevlogen.


    Nu zat hij dus tegen die paal gedrukt,
die goeie Sint, van zijn paard afgerukt,
het leek of hij daar bleef kleven.
Een eindje verder zat zwarte Piet
en kijk eens, zijn dat de cadeautjes niet,
die daar door het luchtruim zweven?

Had Sint niets gebroken, geen arm of been?
Gelukkig niet, hoor, alleen alleen,
de schrik had hij wel te pakken.
Zijn bril was hij kwijt, da’s waar, zijn bril,
maar de wind ging liggen, het werd bladstil
en  de Sint liet zich langzaam zakken.

En meteen, toen hij daar weer die paal uitkwam,
toen stond daar een jongen uit Monnikendam,
die heeft Sinterklaas afgeschuierd.
Hij hielp Zwarte Piet met zijn muts en zijn jas,
en weet je wel wie dat jongetje was?
Pieter Smit die altijd zo luiert.

Dat liep goed af, zei Sinterklaas,
alleen mij bril is weg, helaas,
maar verder is alles in orde.
En jij bent een flinke jongen, jij,
jij, Pietertje Smit, je krijgt van mij
de telefoonpaal-orde.

Ja Sinterklaas, zei Pieter bedeesd,
en sindsdien is hij nooit meer lui geweest.