Je kunt het toch wel zien, wie dit zijn? O nee?
De zeven kabouters van Ree de Sjoosjee
Ja zeker, ze zijn het, je moet ze toch kennen
Ze wonen in ’t bos van de vijf groene dennen 
Vijf lichtgroene dennen, en één van die vijf
Dat is, zo te zeggen, hun winterverblijf
Ze slapen erin en ze zitten eronder
Die den is hun villa, ze kunnen niet zonder
Maar vorige vrijdag, op veertien december
Toen gingen ze uit. Voor een klein potje gember
En toen ze terugkwamen, denk toch ’s even
De den was verdwenen. Waar was ie gebleven?

Boos zeiden ze tegen elkander: Kom mee
Die zeven kabouters van Ree de Sjoosee
Ze gingen in ’t donker de stad in, te zamen
Ze loerden door deuren  en gluurden door ramen
Ze keken in kerken, in kamers, in zalen
En overal stond wel een kerstboom te pralen
Soms riep één van hen: “Ik geloof, dat ‘k ‘m ken”
Maar nee, van dichtbij was ’t een andere den

Totdat ze toevallig opeens langs de ramen
Van opa en oma Van Dommelen kwamen
Ze keken naar binnen, verbluft, alle zeven
En riepen: “Wel, heb ik nou toch van m’n leven
De boom!” En het was zo. Daar stond ie, op stutten
En opa en oma die zaten te dutten

Die zeven kabouters van Ree de Sjoosee
Ze namen de kerstboom onmiddellijk mee
Ze gingen naar binnen. Ze lieten ‘m kiepen
En opa en oma? Welnee zeg, die sliepen

Ze droegen ‘m weg met de slingers en ballen
Totdat ze één kaarsje d’r uit lieten vallen
Dat maakte wat herrie en opa Van Dommelen
Werd wakker en riep: “Hee, wie is daar aan ’t stommelen?”
Daar stonden ze toen, heel verschrikt en gedwee
De zeven kabouters van Ree de Sjoosee

Maar oma die altijd wat rapper van tong is
Zei: “Kom nou” en “Tou nou” en “Luister eens, jonges
Straks komen de kleinkinderen hier, met z’n vijven
En als jullie zin hebben, mag je wel blijven
Dan vieren we Kerstmis, met liedjes en zo
En jullie krijgt allemaal een cadeau
En wees nou niet bang meer, ’t loopt immers wel los
Als ’t over is, neem je die boom mee naar ’t bos”

De zeven kabouters van Ree de Sjoosee
Die vierden toen joelend de kerstavond mee
Ze dansten en zongen met alle vijf kinderen
Ze aten enorm, maar dat mocht niet hinderen
En toen de klok tien sloeg, toen was het gedaan
Ze trokken hun vuurrode jasjes weer aan
“Tot ziens en wanneer het soms nodig mocht blijken
Dan moet je maar fluiten. Dan komen wij kijken”
Toen gingen ze weg. Met de boom, heel tevree
De zeven kabouters van Ree de Sjoosee