Ik vertel je vlak voor het slapengaan
nog eventjes gauw van Sebastiaan,
die wegens moord werd opgepakt
en in een donkere cel gekwakt
ofschoon hij het niet had gedaan.

‘O heren,’ zo riep Sebastiaan,
‘u ziet mij beslist voor een ander aan.’
Maar niemand had er medelij,
niemand geloofde wat hij zei.
Ze wilden hem niet laten gaan.

Zij haatten Sebastiaan intens.
De rechter voldeed aan ieders wens:
hij gaf hem levenslang gevang.
Dat was een dwaling van belang,
maar een rechter is ook maar een mens.

Na twintig jaar isolement
kwam plotseling aan het leed een end,
want wat je nooit verwachten zou:
de ware dader kreeg berouw
en heeft op zijn sterfbed bekend.

Zo kwam dus de waarheid aan het licht.
Sebastiaan was totaal ontwricht.
Hij kon de vrijheid niet meer aan,
niet meer op eigen benen staan.
Hij eindigde in een gesticht.

Tja kinders, dit was een droef verhaal,
maar luister nog eventjes allemaal:
de rechter die hem dat had aangedaan,
was er net zo aan toe als Sebastiaan
en lag op dezelfde zaal.

Welterusten…