Dit was de freule van Roets Fiederele
Ha ha ha ha, ha ha ha ha ha
Die iedere dag op de harp zat te spelen
Tralala la, tralalalala 
Ze speelde zo prachtig van ring tingeling
Maar niemand die ooit naar haar luisteren ging
Ze speelden sonates en ook sonatines
En riep op een keer: “Kom, mijn huisknecht, Marinus”
“Jawel”, zei Marinus, “wat is t’r, wat is t‘r?”
“Ga naar de baron en ga naar de minister
Ga naar de majoor en de kolonel
Ik geef een concert, misschien komen ze wel”

Marinus ging heen om het mede te delen
De freule van Roets Fiederele zal spelen
Maar ja…

De minister
Was ook niet van gister    
En zelfs de baron
Zei dat ie niet kon
En de kolonel
Geloofde het wel
En ook de majoor 
Die gaf geen gehoor
Zo was het nu eenmaal 
Zo stond het nou
En niemand
En niemand die luisteren wou
 

En toen zei de freule van Roets Fiederele: “Aa, oe
Moet ik dan in ’t niets op die harp zitten spelen. Hè toe
Mijn fraaie sonates, mijn prachtsonatines
Voor helemaal niemand. Kom huisknecht Marinus
Ga heen, neem de fiets en ga overal bellen   
Ga iedereen van mijn concerten vertellen    
En nodig ze uit, je moest maar ‘s gaan 
Naar de advocaat en de kapelaan
Ga heen en vertel het ze allemaal 
De ingenieur en de admiraal 

Marinus ging heen om het mede te delen
De freule van Roets Fiederele zal spelen
Maar…

De kapelaan
Die vond er niets aan
En de ingenieur
Riep: “Weg van m’n deur”
En de admiraal
Was niet muzikaal
En de advocaat
Wou niet meer op straat
 Zo was het nu eenmaal 
Zo stond het nou
En niemand
En niemand die luisteren wou

“Wel, wel”, zei de freule van Roets Fiederele 
“Voor wie moet ik hier dan harp zitten spelen
Ach, ga even kijken, mijn huisknecht Marinus
Ga kijken of ergens nog iemand te zien is”
Marinus zei: “Freule, hier te uwen huize
Zijn enkel de muizen, alleen maar de muizen”
“Wel”, zei toen de freule, “Laat binnen, laat binnen
Dan ga ik meteen mijn concert maar beginnen”

Ze speelde van ping pingeling pingelang
Daar kwamen de muizen van achter ‘t behang 
Ze dansten de polka bij deze muziek
Ze waren een dankbaar aandachtig publiek
En toen ’t stuk ui was, toen kwam er applaus
Één muisje dat klom in de freule haar kous
En riep: “Zo mooi hebben we nooit horen speulen
Leve de freule! Leve de freule!”