Wanneer ik lach, wanneer ik ween,
voel ik een ladder langs mijn been.
Wanneer ik ’s middags uit zal gaan
met hoedje op en jasje aan,
krijg ik op ’t laatst de stuipen:
ik voel ineens een ladder kruipen.
Ook als ik in de schouwburg zit
of als ik klaag of als ik bid
of als ik bij de slager sta
of luister naar een opera.
En als ik neerzit in de kerk
Dan streeft mijn ziel omhoog naar ’t zwerk
maar niet alleen mijn ziel, o neen 
een ladder ook. Vanuit mijn teen.

Dit is het lot van onze sekse 
de ladders geven ons complexen.
De vrouw leeft in een agonie: 
voel ik een ladder, bij mijn knie?
Zij zit in mooie liefdesuren 
gespannen naar haar been te turen 
en als hij fluistert: ‘Jij, o jij, 
kom mee, kom mee, je bent van mij…’ 
dan zegt zij niets. Ze denkt alleen: 
het is er een! Hup langs mijn scheen!

En daarom, vrouwen aller landen, 
verenigt u. Het is een schande, 
die zee van wanhoop en van wee 
om zestig gauge, vijftien denier.
Laat ons de rest van onze dagen 
gebreide ribbelkousen dragen 
een vinger dik en grijs van tint.
Ik doe het ook. Als u begint.
Laat ons… Pardon ik schei eruit, 
ik voel een ladder langs mijn kuit.