Ik ben benauwd voor mijn wekker. 
Ik ben benauwd voor ‘t witte blad. 
Dus ik trek de eerste uit de stekker. 
Ik maak niets af. Ik leef in ‘t klad.
 
Ik ben benauwd alleen in ‘t donker 
en met zoveel hier overdag. 
Er is geen ontkomen aan het gekronkel, 
en ‘t is altijd ergens nacht.

Ik heb gebluft, ik heb gelogen. 
Ik liet iedereen in de waan. 
Ik kan niet anders dan ontgoochelen. 
‘k Heb het mezelf aangedaan. 

Met wat woorden op een blaadje 
en wat noten in mineur 
ben ik een vogel voor de kat, 
een mug op een witte muur. 

Ik lig wakker van de wereld 
hier te stinken in mijn nest. 
Soms krijg je knikkers voor uw parels, 
soms krijg je geld voor uw mest. 

En als mijn kinders mij gaan vragen:
‘Vader, hoe, waarom of wat?’
‘Ach, ik vul ook gewoon mijn dagen, 
vraag dat maar aan uw ma.’