Ik was de grootste, koninklijkste kwal
met honderd kopergroene ogen en duizendzes tentakels.
Mijn monden waren tachtig in getal.
Ik was de gele hanglamp van de zee,
want in mijn brede hoed, daar brandde een zwavelkleurig lampje
en daar verlichtte ik de vissen mee.

Vanochtend droeg de vloed mij naar het strand.
Toen week het water, het werd langzaam eb
en ik bleef hangen in het natte zand.
Een jongen sloeg mij met een plastic schep.
Zijn vader sprak: ‘Blijf af, mijn lieve kind.
Zo’n hoopje snot is giftig, het maakt je blind.’

Een pekineesje plaste toen op mij
en ook een oude poedel hief zijn poot.
Ik wachtte op de vloed, het nieuw getij.
Het kwam te laat. Op deze dag van zandkastelen,
van zwemmers, vliegers en gelach uit meisjeskelen,
ging het licht der zeeën uit. Mijn leven was voorbij.
Geluidloos huilend ging ik dood.

Ik was de grootste, koninklijkste kwal
met honderd kopergroene ogen en duizendzes tentakels.
Mijn monden waren tachtig in getal.
Ik was de gele hanglamp van de zee,
want in mijn brede hoed, daar brandde een zwavelkleurig lampje
en daar verlichtte ik de vissen mee.