Heeft God zich vroeger hier nou nooit verveeld
met eeuwenlang alleen maar grijze kerken,
waarin op zware orgels werd gespeeld?
Van vrolijkheid of zo was niets te merken.
Die mensen kwamen elke week
weer luisteren naar de preek,
in het zwart gekleed, met ernstige gezichten
en weinig om de stemming te verlichten.
Hooguit werd er hostie uitgedeeld.

Maar nu is het anders, nu zijn er moskeeën,
tempels, synagogen in heel Nederland,
gebouwd door zoveel mensen met net zoveel ideeën.
Stuk voor stuk verschillend, vreemd, maar interessant.
Iedere godsdienst heeft zijn eigen plechtigheden,
elk symbool, elke traditie heeft een reden.
Een god kan niet kiezen hoe hij wil worden aanbeden,
zoals wij kiezen voor een reisdoel of een restaurant.

Soms heeft God zin in joodse melodieën,
dan weer in een praatje van een dorpspastoor,
hem is een vrome moslim, biddend op zijn knieën,
net zo dierbaar als een swingend gospelkoor.
Bij de Hindoes vindt hij fruit en mooie kleren,
met boeddhisten kan hij prettig mediteren.
Wat al die leiders ook mogen beweren,
God hoort bij niets in het bijzonder, hij trekt niemand voor.

God heeft volop keus in Nederland.
En voor wie nooit te vinden is bij eredienst of mis,
omdat hij God niet zoekt binnen vier muren,
verschijnt hij, zegt men, in zijn vrije uren
ook wel in het bos of ’s avonds op het strand.