Wie de schoonspringster ziet, Annabella van Zuijlen,
is in één klap verkocht voor haar genie.
Ze springt zo mooi schoon dat je zachtjes gaat huilen,
Annabella haar sprongen zijn puur poëzie.

Ze zet af van de duikplank en tijdens het stijgen
wordt haar dat ethische lichaam een schilderspenseel.
Dat maakt bloemen en vlinders om nooit genoeg van te krijgen.
Deze schoonspringster kan ontzaglijk veel.

In haar vlucht schildert zij tulpen, anjers en rozen,
een portret van haar moeder of een paard in de wei,
een stilleven met vruchten, zoals abrikozen.
En dan doet ze ook nog de slagroom erbij.

Een kersenboom bloeit en zonsondergangen:
zoals Annabel schoonspringt dat is een genot.
Dat beschrijf je in nog geen duizend gezangen,
zoals zij met de wetten der zwaartekracht spot.

Ze schildert een zwaan in zijn sierlijke drijven,
een paddestoel, elfjes en een doos met bonbons.
Maar zo verrukkelijk kan het natuurlijk niet blijven,
aan dit lied komt een eind, een eind met een plons.