Onder een baldakijn was zij geboren,
de lakens van haar ouders waren van satijn.
Zij voelde zich als kind al uitverkoren:
zo hoort het ook bij dames die van adel zijn.

Voor al haar plasjes had zij kamerheren,
die zetten ieder uur een gouden pispot klaar.
En kwam zij ’s morgens uit haar donzen veren,
dan kamden zeven meisjes zevenmaal heur haar.

Maar bij de thee had zij een pink gebroken,
dus moest zij naar het ziekenhuis, diezelfde dag.
En daar is toen haar levenskracht gebroken,
terwijl zij in een roestvrijstalen bedje lag.

Zij vroeg nog om een bed met bedgordijnen
en om een baldakijn met zijde, blauw of rood.
Zij wilde knechtjes, meisjes, paladijnen -
die kreeg zij niet. Zij stierf een gruwelijke dood.

Maar van haar geld werd in de buurt van Laren
een klein kliniekje voor de adel opgericht.
Daar staan alleen maar bedden met pilaren,
daar heerst voorname stilte en getemperd licht.

Daar liggen op speciaal geweven linnen
tien grijze baronessen met een zwakke huid,
daar hopen dertien oudere gravinnen
snel van migraine te genezen door een kruid.

Ze lijden aan onduidelijke pijnen,
maar sterven doen ze niet, al doet het nog zo zeer.
Ze liggen onder fraaie baldakijnen
en voor hun gouden pispot zorgt een kamerheer.

Onder een baldakijn zijn zij geboren,
de lakens van hun ouders waren van satijn.
Zij voelden zich als kind al uitverkoren:
zo hoort het ook bij dames die van adel zijn.