Ik mag geen hond, geen poes en geen parkiet.
Mijn moeder zegt: ‘Geen beesten in mijn huis,
die vieze dieren hebben schurft en luis.
Nee, jongedame, ik wil het niet.’

Nu heb ik al mijn zakgeld opgespaard
en stiekem toch gedaan wat ik niet mocht:
wel twee kameleons heb ik gekocht –
die beesten ziet mijn moeder niet.

Ze zijn zo glad, zo prachtig onbehaard…
Hij heet Beëlzebub, zij Beatrijs.
Ze eten vliegen, snel en schoksgewijs,
en er is niemand die het ziet.

Ze liggen op het grasveld, staart aan staart.
Ze zijn verliefd, maar ook als gras zo groen.
En daalt de zon, dan geeft hij haar een zoen:
kijk toch hoe Beatrijs verschiet!

Ze slapen samen voor de open haard.
Zij heeft zich teder aan zijn borst gevlijd.
Nu zijn ze blauw, precies als ons tapijt,
dus er is niemand die hen ziet.

Heeft Beatrijs straks kinderen gebaard,
tien pupjes met gezonde harde schubjes,
dan wonen hier nóg tien Beëlzebubjes.
En er is niemand die hen ziet.