Dat mensen vaak gevoelloos zijn,
vulgair of grof, dat wist ik.
Toch doet het steeds weer even pijn,
al ben ik maar een plastic etalagepop.

Maar als ik kijk naar het publiek,
ik wil niet discrimineren:
zo zonder greintje zelfkritiek
staan ze mij te inspecteren
en dragen zelf de allerraarste kleren.

Dikke vrouwen in een short,
zulke boezems, niet te kort,
lopen hier rond met een bord voor hun kop
en kopen kortzichtig de verkeerde.

Mannen in een hobbezak,
joggingbroek of trainingspak,
aan de omgangvormen lak,
lijken hier dan naar een pak.

Met ongeïnteresseerde blikken
keuren ze de stof,
de vingers klef, de ogen dof.
Onbehouwen, stoer en grof.
Nooit een enkel woord van lof.

Ik ben maar een plastic pop,
maar ik heb mijn trots: ik sta erop
goed gekleed te zijn, tiptop!
Maar ieders aandacht richt zich op
de hoogte van de prijzen.

Het is hier eeuwig uitverkoop,
want het mag nooit wat kosten.
Ik voel me heel vaak zo goedkoop,
zelfs als ze mij uitdosten
in een dure smoking.

Stond ik maar in een boetiek
in Parijs, Milaan of Rome.
De clientèle is daar chic
en durft dat ook te tonen.
Ach, het zal er niet van komen,
maar je mag als etalagepop toch dromen?