‘Mijn naam is Pieter Breughel, als schilder vrij bekend,
je komt mijn werk in veel musea tegen.
Ik hoopte dat mijn kinderen een deel van mijn talent,
iets van mijn gave mee hadden gekregen.’
‘Die wens, mijn lieve papa, legde zoveel druk op mij,
vooral omdat u vaak tegen mij zei:

stel je vader nooit teleur, wat je ook doet,
en treed je in zijn voetsporen, doe het dan ook goed.
Wees steeds een eerlijk vakman, dan kijken ze je na:
daar gaat een zoon van Breughel en wat lijkt hij op zijn pa!’

Mijn broer kon aardig verven, maar ik kwam niet zover.
Ik dacht, laat ik iets anders gaan proberen.
En al uw werken, vader, waren reuze populair,
geen gek idee om die te kopiëren.’
‘Maar kopieermachines had je nog niet in die tijd,
dus namaken was toen kunstnijverheid.’

Stel je vader nooit teleur, wat je ook doet,
en treed je in zijn voetsporen, doe het dan ook goed.
Wees eerlijk, maar ook handig. De klant die denkt gewoon:
‘Ik wil een werk van Breughel, ook al is het van zijn zoon.’

‘Zonder u, pap, was ik nergens, het is een feit.’
‘Zonder jou, zoon, was mijn werk niet zo verspreid.’

Stel je vader nooit teleur, wat je ook doet,
en treed je in zijn voetsporen, doe het dan ook goed.
Nu zeggen onderzoekers en kunsthistorici:
‘Daar hangt een echte Breughel, ook al is het een kopie.

Dat is van de zoon van Breughel. Het is net een doek van pa,
op een paar kleinigheden na!’