Ik heb een man, een goede man
en aardig is hij, daar niet van,
maar goed en aardig vind ik saai:
hij valt in slaap als ik hem aai.
En het maakt niet uit of ik hem mep
of hem een pil geef voor de pep
of sterke koffie in een kop:
zijn energie is altijd op.

Hij is afgeknapt en uitgekakt:
ik heb hem stevig beetgepakt
en zonder spoor van medelij
bevestigd aan het stopcontact.
Het werkt, maar het is een heksentoer,
want hij is voor zijn stroomtoevoer
geheel afhankelijk van mij
en van een stekker aan een snoer.

Sinds kort schuif ik discreet, decent
een batterijtje in zijn krent
en daarvan, in een handomdraai,
komt hij op gang met veel lawaai.
O, met zo’n kleine batterij
is hij de juiste man voor mij.
En zegt het batterijtje: ‘Stop!’,
dan laad ik hem gewoon weer op.

Hij was geknakt en afgezwakt:
ik heb hem stevig aangepakt
en zonder spoor van medelij
een batterijtje ingekwakt.
Mijn man is eindelijk weer van mij
en ik roep overtuigd en blij:
‘Hij leve lang, de batterij!’