Er is iets waaraan, ondanks alle verschillen,
haast iedereen zich op zijn tijd wel eens stoort:
je uiterlijk, dat je graag anders zou willen,
hoewel dat natuurlijk gewoon bij je hoort.

Want de een heeft een wipneus, de ander heeft sproeten
of knokige knieën of heel grote voeten
of vuurrode haren of overgewicht.
En ik heb een ander gezicht,
ja, ik heb een ander gezicht.

Want ik heb schisis. Dat klinkt best wel deftig,
maar wie zo geboren wordt, merkt al heel gauw
hoe lastig het zijn kan en soms ronduit heftig,
met allerlei soorten van dokters in touw

om telkens opnieuw weer iets beter te maken:
je neus of je lippen, je tanden, je kaken.
En allereerst moet dat gehemelte dicht.
Zo krijg je een ander gezicht,
zo krijg je een ander gezicht.

Ik voel me, als zij me weer gaan opereren,
soms net een soort puzzel met stukjes te kort.
Maar verder echt niets: ik kan evengoed leren
of goed in muziek zijn of goed zijn in sport.

Ik word net zo grappig of melig gevonden
als andere meiden met andere monden,
dus wou ik maar zeggen en einde bericht:
ik heb dus een ander gezicht,
nou en? Ik heb dus een ander gezicht.