Ik heb een afvoerputje,
het komt direct uit op de zee.
Leg ik mijn oor ertegenaan,
weet ik soms echt niet wat ik hoor.
Zo zit ik uren naast de plee.

Ik hoor de orka’s zingen,
ik hoor hun klagelijk duet.
Ik ben misschien een trutje,
maar ik heb wel een afvoerputje
en dientengevolge wil ik het.

Ze komen terug, ze komen terug,
de blauwe vinvis en de bultrug komen terug.
Ze leefden vroeger immers ook al op het land.
Ze komen terug via het strand
of door mijn afvoerputje.
Dat wordt nog hutje mutje.
Ze hebben het helemaal gehad
met ons, ze walsen alles plat.
Ze komen terug.

Via mijn afvoerputje
hoor ik de noodkreet van een dier.
Waar straks weer wreed op wordt gejaagd,
dat zelfs in moten wordt gezaagd
en dat alleen voor ons plezier.

Ze komen terug, ze komen terug,
de blauwe vinvis en de bultrug komen terug.
En als de jacht niet wordt gestaakt, nemen ze wraak
en slaan ze terug, dan is het raak.
Sinds mensenheugenis
eet elke walvis vis,
maar naar ik vrees
wordt het nu mensenvlees,
slaan zij ons aan de haak.
Ze komen terug.