Hij heette Dirkie
Een aardig joch
Met z'n haren door elkaar
Hij heette Dirkie
Onwetend nog
Om en nabij de negen jaar

Elke dag ging hij vissen
Zat hij verloren in het riet
En trotseerde de koude
Maar zo'n joch dat voelt dat niet
Altijd alleen en zelfs geen vriendjes
De stilte die de tijd verslindt
Tot-ie weer naar huis toe slentert
Als tie nergens warmte vindt 

Hij heette Dirkie
Een aardig joch
Met z'n haren door elkaar
Hij heette Dirkie
Onwetend nog
Om en nabij de negen jaar

Met z'n laarzen in de modder
Sloop tie naar zijn stekkie toe
Z'n spijkerbroek vol met vlekken
Nee Dirkie was nog lang niet moe
En dan zat hij in de stilte
Dromend in het hoge riet
Het leek alsof het water wilde zeggen
Dirkie waarom kom je niet

Hij heette Dirkie
Een aardig joch
Met z'n haren door elkaar
Hij heette Dirkie
Onwetend nog
Om en nabij de negen jaar

't Was op een middag in die zomer
Dat hij niet meer naar huis toe kwam
D'r had niet eens een plons geklonken 
Alsof tie pijnloos afscheid nam
Alleen het riet was zijn getuige
Z'n hengel lag daar met wat snoer
Hoe kan ik Dirkie ooit vergeten
Hij was wel stil maar toch zo stoer

Hij heette Dirkie
Een aardig joch
Met z'n haren door elkaar
Hij heette Dirkie
Onwetend nog
Om en nabij de negen jaar