Je was de laatste tijd al heel vaak afwezig,
Als je niets deed was je toch druk bezig.
Je liep heen en weer zonder ergens te komen,
Uren lang in stilte te dromen. 

Je pakte een boek, je legde het weer neer,
En tien seconden later nam je het weer. 

Toen jij zonder afscheid in het niets verdween,
Werd het op slag donker om me heen.
Maar midden in de nacht, bij het licht van de maan,
Zag ik mezelf al weer lachend voor de spiegel staan.
Eindelijk vrij, eindelijk vrij, eindelijk vrij. 

Je was de laatste tijd meestal afwezig,
Elke avond weg, elk weekend bezig.
Je wou nooit meer uit of ergens gaan eten,
Elke afspraak was je zomaar vergeten. 

Je greep je jas, je smeet hem neer,
en vijf minuten later zocht je hem weer. 

Toen jij zonder afscheid in het niets verdween,
Werd het op slag donker om me heen.
Maar midden in de nacht, bij het licht van de maan,
Zag ik mezelf al weer lachend voor de spiegel staan.
Eindelijk vrij, eindelijk vrij, eindelijk vrij. 

Soms vroeg je om een borrel, maar je liet hem dan toch staan.
En als je naar me keek, dan keek je me niet aan.
Soms werd je zomaar ziedend en je wou me bijna slaan.
En als ik vroeg waarom, dan ging het me niet aan. 

Toen jij zonder afscheid in het niets verdween,
werd het op slag donker om me heen.
Maar midden in de nacht, bij het licht van de maan,
Zag ik mezelf al weer lachend voor de spiegel staan.
Eindelijk vrij, eindelijk vrij, eindelijk vrij. 

Toen jij zonder afscheid in het niets verdween,
werd het op slag donker om me heen.
Maar midden in de nacht, bij het licht van de maan,
Zag ik mezelf al weer lachend in de spiegel staan.
Eindelijk vrij, eindelijk vrij, eindelijk vrij.