Stralend verscheen mij ’t lief van de goden
Naakter dan ’t winterse land
‘k Heb haar m’n schaduw als kleed aangeboden
En als beloning, als kleine beloning
Schreef ze haar dank in m’n hand

De eeuwenoude dans van het licht in haar ogen
Heeft mij een beetje verward
En uit mijn mond kwamen vlinders gevlogen
Vlinders van woorden, van sneeuwwitte woorden
Op weg naar de bloem van haar hart

Maar toen ik zag dat ik haar ging behoren
Overmoed haastte m’n mond
Viel één klein woordje
’t Was nauwelijks te horen
Heel ordinair op de grond

Weg was de tover, ’t weefsel van charme
Weg was de zang in ons bloed
Zij brak zich los uit mijn koppige armen
En even later, maar heel even later
Was ze verdwenen voorgoed

Vlieg nu mijn vlinder
Vlieg mee met de winden
Dwaal door de zomerse nacht
En zeg van mij als je haar ooit mocht vinden 
Dat ik nog steeds op haar wacht