Toen ik was geboren, had mijn moe geen rooie cent,
dus sliep ik in een haverkist. Dat was ik ook gewend:
een oude lap als deken, de matras die heb ik nog,
een zak met hooi dat kriebelde, maar maffen deed ik toch.
Dat is wel even anders nou, want dit is het van het:
hemeltje, hemeltje, wat een breed bed.

Ik deel met mijn zusje thuis een krakend ledikant.
Wanneer het pikkedonker is, dan pakt ze vlug mijn hand,
dan moet ik haar vertellen van de prins en van de fee,
de jager en de ree, zoals mijn moeder vroeger deed.
Gezellig is mijn zusje wel, maar dit is het van het:
hemeltje, hemeltje, wat een breed bed.

Ik heb thuis een heel mooi bed met zacht en warm dons.
Ik hoor mijn moeder praten in de kamer over ons;
mijn vader hoor ik mompelen en vloeken op de kat
en dat zal elke avond het moment wel wezen dat.
Mwaaaaah, dit is het van het:
hemeltje, mwaaaah, wat een breed, mwaaaaaaah!