Ik zou een doodarm meisje durven wezen
met zwavelstokken dag en nacht op pad
en schuilen voor de wind de kou en niets en niemand vrezen.
Het deerde niet, wanneer ik jou maar had.

Ik zou een dikke dame durven wezen
met ringen om mijn pink, dik als een pad
en hijgend op mijn hemelbed verhaaltjes willen lezen.
Het deerde niet, wanneer ik jou maar had

Maar kijk, ik kam mijn lange gouden haren,
lakeien doen gehoorzaam wat ik zeg,
ik heb bloemen om mijn venster heen,
ben jong en mooi en nooit alleen
en ieder heeft mij lief en jij bent weg.

Ik zou een stenen standbeeld kunnen wezen,
dat sneeuw droeg op een voetstuk in een stad,
waar ieder aan voorbij zou gaan, de naam was niet te lezen.
Het deerde niet, wanneer ik jou nu had.

Ik zou een spin vol spinrag willen wezen
en wachten in mijn web tot ik je had.
Ik zou ijs op een vijver willen wezen
en wachten op een wak tot ik je had.