Griezelig en akelig en miezerig en kakelig en ach en wee!
Gruwelijk en klagelijk en grauw en onverdraaglijk, jippie jippie jippie jippie jeee!!!

Het spookte lang geleden, het is niettemin een feit:
een spook met zwarte spikkels is volledig uit de tijd,
want niemand die wou schrikken, ze vonden hem niet eng.
En als ie ‘s nachts kwam spoken, dan riepen ze ‘weg kreng!’
Ze zeiden: ‘Is dat spoken? Dat spook dat is wat bont!’
Ze lachten hem dus vierkant uit, al waarde hij ook rond.

Akelig en zielig en onnodig triest,
zo ziet men maar hoe makkelijk men geluk verliest.

Het spook kon niet meer slapen, het kwam zo wit als krijt
dus ‘s avonds bij zijn lieve vrouw verkrampt aan het ontbijt.
Het riep: ‘Ik wil niet spoken, ik ben maar tweede keus.
Men neemt mij door mijn spikkeltjes gewoon niet serieus.
Het komt, omdat ik wit ben en toch niet helemaal.
Het wil er bij het publiek niet in, ik ben vast abnormaal.’

Akelig en zielig en onnodig triest,
zo ziet men maar hoe makkelijk men geluk verliest.

Nu heeft het spook zich handig uitbesteed als vlag,
heel moedig en verstandig, hij wappert dag en nacht.
Het is goed als men zich omschoolt, maar doe het wel op tijd.
Wie slaagt met vlag en wimpel, diens bedje is gespreid.

Akelig en zielig en onnodig triest,
zo ziet men maar hoe makkelijk men geluk verliest.