Ik zag narcissen in het gras
en zwanen op een witte plas.
Ik schaamde mij, zo schoon het was.

Ook kwam ik bij een putje diep,
waarin ik bange vragen riep,
waarna ik huilend verder liep.

Hoe vaak ben ik die weg gegaan
van nimmer moe naar hier vandaan
met mijn kalfsleren schoentjes aan.

Klap, klap eens mee,
kabouters ziet mij aan,
een nieuw geluid klinkt hier.

En op het middernachtelijk uur
zag ik het bleke elfenvuur
en spoedde mij daarheen.

‘Hebt gij faun Ezelsbeen gezien?’
vroeg ik de elfen, alle tien,
maar negen zeiden ‘nee’.

‘Ben ik,’ zo sprak ik, ‘niet uw vriend?
Heb ik niet beter woord verdiend?
Kent gij mij soms niet goed?

Zeg mij, waarheen is Ezelsbeen?’
De oude elf van hinketeen
trad mij vroom tegemoet.