Vroeger was een plas doen in je broek
een schande voor je ouders, voor familie en bezoek.
Je stond voor schut, voor paal, voor gek
met in je broek of jurk een kleine natte plek.
De burgemeester en de koningin die waren kwaad
en je werd nog jaren nagewezen op de straat,
dus je ontplofte liever midden in de klas,
dan dat je het in je broek deed, die vreselijke plas.

Vroeger, als een kind in de broek had geplast,
dan werd hij door zijn vader opgesloten in de kast
zonder eten, zonder drinken, zeven weken.
Alleen omdat het kindje in zijn broekje had gezeken!
En daarna moest de stakker met zijn broekje, nat van pis,
nog minstens zeven jaar naar de gevangenis.
Daar kreeg hij slaag op water en op brood
en daarom noemen ze ‘een plas doen’ nog steeds ‘hoge nood’.

Wat leeft een kind vandaag toch in een mooie tijd:
is je broek nat, dan roept men ‘flinke vent’ of ‘flinke meid’.
Als je in je broek plast, zijn alle mensen blij.
Dan roepen ze in koor: ‘Hoera, hoera, joechei!
Heel goed gedaan, hoera, driewerf hoera, hoezee!’
Geen enkel kind hoeft tegenwoordig meer naar de wc.
Die akelige tijden zijn goddank voorbij!
Hoera, hoera, hoezee! Hoezee, hoezee, joechee!