waar 't opeens vandaan komt, hij weet 't niet,
zomaar zo ineens als 'n tweede huid, als 'n jas, heeft 't hem
ingesloten,
zomaar zo ineens, onverwacht, hij weet niet wat 't was,
zo ingesloten.

19 April en zicht op zee,
even draagt de wind al wat lente mee,
even maakt z'n leven een pauze, 'n pas op de plaats van dit pension
in de duinen
even met z'n vrienden, z'n vrouw.
't weekend van Pasen,
pension in de duinen.

't is misschien niet meer dan 'n schim op de zee
't is misschien niet meer, misschien valt 't wel mee
't is misschien niet meer, ach je raakt 't wel kwijt
of is 't toch de spijt om de verloren tijd
en hij loopt langs het duin naar beneden
en kijkt naar de golven, 't zand en de zee

Gek, hij had 't ook al vanmorgen gehad
kwam 't door die jeugd in 't golfslagbad
opgeschoten knapen, ze zaten de meiden achterna, op 't glad van
de glijbaan
opgeschoten knapen; ineens zag hij zich daar weer staan
vlak bij 'n glijbaan....

19 April en 'n vaag verdriet

waar 't opeens vandaan komt, hij weet 't niet,
zomaar zo ineens als 'n tweede huid, als 'n jas, heeft 't hem
ingesloten,
zomaar zo ineens, onverwacht, hij weet niet wat 't was,
zo ingesloten.

't is misschien niet meer dan 'n schim op de zee
't is misschien niet meer, misschien valt 't wel mee
't is misschien niet meer, ach je raakt 't wel kwijt
of is 't toch de spijt om de verloren tijd