Hij had natuurlijk geen gelijk, hij stond aan de verkeerde kant,
hij maakte deel uit van de horden, die een vredelievend land
op het bevel van hun dictator attaqueerden.
Maar hij was ook het kind, dat nooit zijn angst te onderdrukken wist
en dat een Siciliaanse vrouw zelfs nu nog alle dagen mist
sinds hij in Montenegro, ver van huis, crepeerde.

In het museum te Kotor
ligt nog zijn veldfles onder glas
met een gebed erin gekrast
als het bewijs hoe bang hij was,
misschien het bangst van alle Italianen:
‘Jezus, red me van de partizanen!’

Nu is zijn glimlach lang verrot, de oostenwind verwoei zijn stem
en in dat Siciliaanse dorp huilt zelfs die vrouw niet meer om hem,
al bidt ze dagelijks nog, opdat zijn ziel mag rusten.
Zijn foto staat nog op de kast - het enige wat bleef bewaard:
een oude foto van een kind, met jongenswangen, onbehaard.
Ze kan zich niet meer heugen, dat ze die ooit kuste.

In het museum te Kotor
heeft het gebed hem overleefd,
dat hij ooit op zijn veldfles schreef,
maar dat hem niet geholpen heeft,
de bangste van Benito’s onderdanen:
‘Jezus, red me van de partizanen!’

De tranen van zijn commandanten zijn sinds jaar en dag gedroogd,
want al hun schrammen zijn genezen en hun rangen zijn verhoogd.
En ach, wat zouden ze dan nog rancunes voelen?
Zij hebben weer de monden vol van krijgsmanseer en burgerplicht
en van hun splinternieuwe wapens staan de lopen weer gericht,
al zijn ze ditmaal afgestemd op andere doelen.

In het museum te Kotor
komen toeristen af en aan,
maar geen van hen beseft, wat eigenlijk
op die fles had moeten staan,
maar wat hij niet gedurfd heeft te vermelden:
‘God verdomme alle oorlogshelden’