Van vreugde deed ik ’s nachts geen oog meer dicht
Toen ik m’n eerste nieuwe auto had gekregen
Om het kwartier sloeg ik dan het gordijn opzij
En keek of hij er nog stond dankzij Gods zegen
Maar bij de vijfde nieuwe is er iets veranderd
De spanning van het nieuwzijn is geweken
IK had hem aangeschoten ergens verderop geparkeerd
Zonder dat ik het nieuwe nummer had bekeken

    ’t Is zo gewoon, zo gewoon, zo gewoon
Wat het verlangen naar het nieuwe bijna onverdraaglijk maakt
’t Is zo gewoon, zo gewoon, zo gewoon
Als je merkt dat  na verloop van tijd het je steeds minder raakt
Je raakt verstrikt in het welvaartssjabloon
Je leeft je uit in oppervlakkig vertoon
Op alles reageer je schamper vol hoon
’t Is zo gewoon, zo gewoon, zo gewoon

Je bent voor het eerst in je leven echt verliefd
Ze is het toppunt van schoonheid, ze is de ware
Je bloed raast met orkaankracht door je lijf
Je bent zo geil, niets brengt je ooit tot bedaren
Maar na een jaar of vijf is de storm wat geluwd
Met kleine ruzies zijn de kansen aan het keren
Onvolkomenheden stapelen zich dagelijks op
Zelfs haar winden beginnen je te irriteren

    ’t Is zo gewoon, zo gewoon, zo gewoon
Wat het verlangen naar het nieuwe bijna onverdraaglijk maakt
’t Is zo gewoon, zo gewoon, zo gewoon
Als je merkt dat  na verloop van tijd het je steeds minder raakt
Je raakt verstrikt in het welvaartssjabloon
Je leeft je uit in oppervlakkig vertoon
Op alles reageer je schamper vol hoon
’t Is zo gewoon, zo gewoon, zo gewoon

De welvaart nam decennia lang al toe
Zou ons allen veel geluk en voorspoed brengen
Feit is dat je huwelijk nu op de klippen loopt
En je kids zijn een stel verwende krengen
En jijzelf, je zit behoorlijk aan de grond
Je bent door hebzucht voor het grote geld bezweken
En nu je aandelenmarkt totaal is ingestort
Is je zorgeloze oude dag verkeken 
  

    ’t Lijkt zo gewoon, zo gewoon, zo gewoon
Toch heeft die welvaart en vooruitgang niet gelukkiger gemaakt
’t Lijkt zo gewoon, zo gewoon, zo gewoon
Je geeft de allochtoon de schuld, de politiek wordt uitgebraakt
De Messias komt in manspersoon
Met op z’n kale kop een doornenkroon
Er schiet een kogel uit een haatdragend patroon 
’t Is zo gewoon, zo gewoon, zo gewoon
Zo gewoon, zo gewoon, o zo gewoon

Ach, je bent er zo aan gewend
Waar hebben we het over?
We gaan lekker naar Torremolinos
Kom jongens