Het was op vrijdag al gaan sneeuwen
en zaterdag was alles wit
Hij dacht de winter van het leven
geen bar origineel gegeven
maar wel iets waar ik mooi mee zit
dat was zo zijn manier van denken
wat literair, misschien wat kil
zijn huwelijk en zijn werkzaamheden
behoorden tot een grijs verleden
Hij leefde nu al jaren stil
na een arbeidzaam vlijtig leven
met zelden maar een groot verdriet
een huis geen financiële zorgen
toen dacht ie op die stille morgen
wel fraai maar vrolijk is het niet

als altijd kwam zijn zoon die middag
met vrouw en kinderen op de thee
de kind'ren waren niet te houden
wilden graag een sneeuwman bouwen
daar stond hij na een uur of twee
met wortelneus en steenkoologen
met bezempijp en ouwe hoed
zijn zoon zei: jongens handen wassen
Loes help jij ze in hun jassen
we gaan, dag vader, hou je goed
daar stond hij samen met die sneeuwman
hij dacht we horen bij elkaar
twee heren die nog heel wat lijken
maar elk moment kunnen bezwijken
waar bleef de sneeuw van het vorig jaar

de sneeuwman werd een soort obsessie
een ouwe vriend die sterven zal
de dooi kwam zonder mededogen
eerst viel de neus en toen de ogen
een langzaam gruwelijk verval
toen na een week zijn jongste kleinkind
bedroefd de sneeuwman niet meer vond
toen zei-iej luister goed mijn kleine
zo gaat dat, alles moet verdwijnen
straks valt ook opa op de grond
eerst valt zijn neus en dan zijn ogen
net als die sneeuwman gaat dat dan
he, toe nou pa, zei Loes geschrokken
je opa zit maar wat te jokken
en keek veelzeggend naar haar man
en toen ze weg waren gereden
nam hij een mapje uit de kast
iets wat hij nooit tevoorschijn haalde
gedichten die hij eens vertaalde
heel vroeger, als gymnasiast
nee niet zo mooi vertaald dat wist-ie
maar vlijtig zocht ie toch naar iets
twee regels waarin stond te lezen
al wil de mens van alles wezen
hij is en blijft in weze niets
zo is dat zei ie en niet anders
en in de auto onderweg zei Loes
ik wil je echt niet kwetsen
maar vader zat wel vreemd te zwetsen
die man wordt niet wijs wat ik je zeg