Ik lag netjes in mijn bed,
maar ik droomde: het was net
of ik in een weiland lag
waar ik een bang miertje zag.

Ach, ze wist de weg niet meer,
viel, stond op en viel dan weer
over takjes of een blad
en ze zei: ‘Het is me wat.’

En mijn kinderen huilen maar
en hun vader zucht zo zwaar
en ze kijken vol verdriet
langs het pad en zien me niet.

Op míjn wang was ook een traan.
Toen kwam er een glimworm aan.
‘Hé!’ riep hij, ‘zo is ’t genoeg,
want hier is de nachtwachtploeg.

Torrema die de ronde doet,
ik die hem bijlichten moet.
Heus, we maken dat je gauw
thuiskomt, kleine miermevrouw!’